របាំឆៃយ៉ាំ

    ក្រុមឆៃយ៉ាំមានបណ្ដាសិល្បករសិល្បការិនីចូលរួមសម្ដែងដូច៖  អ្នកវាយស្គរ៤រូប។   ស្គរឆៃយ៉ាំមានរាងវែងធំល្មម។  ផ្ទៃមុខស្គរដាស់ដោយស្បែកសត្វហើយរាងស្ដួចសន្សឹមទៅខាងចុងដែលគេទុកប្រហោងសម្រាប់ពេលទះអោយបញ្ចេញខ្យល់សម្លេងឮសូរ៖ តាក់!ទើង!តាក់ៗ។  អ្នកវាយក្រាប់មានតែម្នាក់។ ក្រាប់គឺគេធ្វើដោយបន្ទះឫស្សីឬឈើមួយគូ ​ពេលសម្ដែងសិល្បករចាប់បន្ទះឫស្សីនោះ​ទង្គិច​ចូលគ្នាទទួល​ចង្វាក់​តាមបទភ្លេងឮសូរកិក!កក់ៗ។  ឆាបមួយគូមានរាងមូលសំប៉ែតធំល្មម  ធ្វើអំពីលោហធាតុ។ ​ពេលសម្ដែងសិល្បករទះបញ្ចូលគ្នាឮសូរឆៀង!ឆៀងៗ។ ​អ្នកវាយគងម៉ង់ម្នាក់។  គងម៉ង់មានរូបរាងដូចគងតែតូចជាងមានទម្រង់ដូចពាទ្យគងក្នុងវង់ភ្លេងពិណពាទ្យ។  ដៃម្ខាងកាន់គងដៃម្ខាងកាន់អន្លូង  វាយឮសូរម៉ង់!ម៉ង់ៗ។  អ្នកកាន់ឈិងម្នាក់។  ឈិងធ្វើអំពីលោហធាតុដូចឆាបដែរ  តែតូចនិងក្រាស់ជាង។  សិល្បករកាន់ឈិងទង្គិចចូលគ្នា  យកសម្លេងគោះមាត់ឈិងម្ដង  គោះគ្របឈិងម្ដងឮសូរ ឈុប!ឈិងៗ។  ដើម្បីប្រគំអោយកាន់តែពីរោះរណ្ដំមានអ្នកកូតទ្រម្នាក់ទៀត។  មានពេលខ្លះ  គេនៅទាំងបន្ថែមសិល្បការិនីម្នាក់ហៅថានាងកំពីងពួយនិងតាឥសីស្លៀកសពាក់សទៀតផង។

        គ្រឿងសម្លៀកបំពាក់សម្រាប់ក្រុមឆៃយ៉ាំរួមមាន៖  សិល្បករស្លៀកពាក់ចងក្បិន  ពាក់អាវវៀលក្លៀកឬដៃខ្លី។  អាវពណ៌  ស​  ខៀវ  លឿងពព្លាក់ពព្លូច...។  អ្នករាំពាក់ស្រោមមុខក្រមិចក្រមើម ​ខ្លះមាត់វៀច  ខ្លះមាត់ច្រហ  ខ្លះពេប  ខ្លះសើច...។  គេលោតចុះលោតឡើងតាមចង្វាក់ស្គរ  ចាក់ក្បាច់តាមបែបក្បាច់គុន

ល្បុក្កតោ   រហ័សរហួនបែបត្លុកកំប្លែងយ៉ាងសប្បាយរីករាយ។  តាមការសម្គាល់ របាំនេះមានអ្នកវាយស្គរ   អ្នកតុបតែងរូបរាងកំប្លែង   តាម​ចង្វាក់​ភ្លេង​លោតៗ   ភ្ញាក់ៗ។  គេបានបង្ហាញ​ពី​សញ្ញា​នៃ​ការ​ហៅ​និង​ការ​ឆ្លើយ​តប​គ្នា​រវាង​អ្នក​វាយ ឆាប​និង​អ្នក​វាយ​គងម៉ង់។

សិល្បកររាំបណ្ដើរច្រៀងបណ្ដើរ។ ​ចម្រៀងដែលគេច្រៀងគឺច្រើនតែច្រៀងបទដោយប្រើបណ្ដាពាក្យពេចន៍ដូចខាងក្រោម៖  

១. ហៃយោម៉ាសាកាត់   ហៃយ៉ាត់ម៉ាសាគី មិត្តយើងមូលមីរ  ទះស្គរឆៃយ៉ាំ

ហាត់វាយឲ្យស្ទាត់          ចិត្តយើងចងចាំ  ពាក្យពេចន៍បណ្តាំ   ព្រលឹងដូនតា ។

បន្ទរ៖  អ្នកស្រុកភូមិយើង  ស្រុកស្រែចំការ  សប្បាយធ្វើការ  បង្កើនភោគផល។

រដូវរំហើយ  ជុំគ្នារចល់   ការងារបានផល  ធ្វើបុណ្យធ្វើទាន។

២. ហៃយោម៉ាសាកាត់  ហៃយ៉ាត់ម៉ាសាគី ​​  មិត្តភក្តិមូលមីរ   ប្រជុំសប្បាយ

មួយឆ្នាំមានម្តង    ប្រឡងអស់ដៃ     ទាំងប្រុសទាំងស្រី                ទះស្គរឆៃយ៉ាំ ។

បន្ទរ៖  អ្នកស្រុកភូមិយើង  ស្រុកស្រែចំការ  សប្បាយធ្វើការ  បង្កើនភោគផល។

រដូវរំហើយ  ជុំគ្នារចល់   ការងារបានផល  ធ្វើបុណ្យធ្វើទាន។

៣. ហៃយោម៉ាសាកាត់  ហៃយ៉ាត់ម៉ាសាគី  នាំគ្នាសាមគ្គី  បង្កើនភោគផល។

កាប់គាស់ឲ្យអស់ កុំឲ្យមានសល់​   ចែកចាយភោគផល   ក្នុងភូមិស្រុកយើង ។

បន្ទរ៖  អ្នកស្រុកភូមិយើង  ស្រុកស្រែចំការ  សប្បាយធ្វើការ  បង្កើនភោគផល។

រដូវរំហើយ  ជុំគ្នារចល់   ការងារបានផល  ធ្វើបុណ្យធ្វើទាន។

៤. ហៃយោម៉ាសាកាត់   ហៃយ៉ាត់ម៉ាសាគី  ស្មារតីគ្រប់គ្នា  ត្រូវភ្ញាក់រលឹក។

ថែទាំឲ្យគង់         សម្បត្តិដីទឹក        ធម្មជាតិព្រៃព្រឹក្ស          ទុកបង្កើនផល ។

បន្ទរ៖  អ្នកស្រុកភូមិយើង  ស្រុកស្រែចំការ  សប្បាយធ្វើការ  បង្កើនភោគផល។

រដូវរំហើយ  ជុំគ្នារចល់   ការងារបានផល  ធ្វើបុណ្យធ្វើទាន។

ជាពិសេស  មុននឹងសម្ដែងរបាំឆៃយ៉ាំ  គ្រូឆៃយ៉ាំតែងអុជធូបបួងសួងដល់

គ្រូដើម។  គេតែងបួងសួងសុំនូវពេលសម្ដែងអោយជួបប្រទះតែសេចក្ដីសុខសេច

ក្ដីចំរើន  កុំអោយជួបប្រទះនូវឧបទ្រពចង្រៃ។  គ្រឿងរណ្ដាប់គ្រូរួមមានវត្ថុមួយ

ចំនួនដូចទៀនប្រាំ  ធូបប្រាំ  ស្លាធម៌  បាយសី  ទឹកអប...។

យោងតាមឯកសារមួយចំនួនគឺពុំទាន់មានឯកសារឬការស្រាវជ្រាវណា

ដែលនិយាយពីប្រវត្តិរបាំ​ឆៃយ៉ាំនេះ ដើម្បីបង្ហាញអោយឃើញជាក់លាក់នៅ

ឡើយទេ។  ​ប៉ុន្តែ​គេបានអោយយោបល់ខុសៗគ្នា។  ​យោបល់​ទី១ថា៖  របាំ​ឆៃយ៉ាំ​ទំនង​ជា​មាន​កំណើតចេញមក​ពី​មនុស្ស​ជំនាន់​ដើមដែល​មាន​សភាព​ភ្ញាក់​ៗផ្អើលៗ ។  ​យោបល់​ទី២ថា៖​  មនុស្សមួយចំនួនដែលរស់នៅក្នុងព្រៃ  ហើយពេលដែលឡើងកាន់ស្រុកកាន់ក្រុង  គេមានសភាពហាក់ដូចជា​ខ្លាច​រអា។ ​យោបល់​ទី៣ថា៖  របាំឆៃយ៉ាំនេះ  គេ​ប្រៀប​បាន​ទៅ​នឹង​សត្វព្រៃមានសត្វស្វាជាដើមមានការភ្ញាក់​ផ្អើល​នៅ​ពេលដែល​បាន​ឃើញ​មនុស្សម្នា។  យោបល់​ទី៤ថា៖  ​​នៅ​ពេល​មនុស្ស​យើងទទួលជោគជ័យ​ក្នុង​កិច្ចការ​របស់​ខ្លួន​  គេតែង​សប្បាយ​រីករាយ​យ៉ាង​ខ្លាំង​ហើយ​ក៏​បាន​បង្កើត​ជារបាំឆៃយ៉ាំនេះឡើង​ដើម្បីរំលឹក​នូវ​ជ័យ​ជំនះ​នោះឯង៕

ថាច់ដើយ